Moederschap als spiritual practice

De laatste maanden – als moeder van een kind van 2,5 jaar en een baby van nu 4 maanden – ervaar ik als pittig, intens en uitdagend. Vooral de laatste weken heb ik me regelmatig overprikkeld, oververmoeid en geïrriteerd gevoeld. Met een baby die momenteel de fles weigert, overdag alleen maar gedragen wil worden en ‘s avonds alleen maar met mij (lees: op mij) wil slapen, voelde ik me met de dag benauwder worden, opgesloten, gefrustreerd en in een hoekje gedreven. Ik voelde enorme weerstand in mijn hele lichaam. Het is precies een week geleden dat ik me emotioneel afsluit van de meiden; ik kon even niks meer hebben en het lukte me niet om te lachen. Ik kon de hele dag alleen maar huilen, klagen en in de slachtofferrol stappen. Maar wat raakt – op dit moment vooral Kailani – in mij? Wat triggert zij in mij? Wat wordt er van mij gevraagd? Durf ik naar binnen te kijken?

Nu zou ik kunnen denken: “Het is gewoon een fase, het gaat vanzelf weer over.” Dit zou misschien de makkelijke weg zijn, maar ik geloof dat ik dan belangrijke uitnodigingen oversla. Uitnodigingen die mij dieper laten zakken in mezelf en die onderdeel zijn van mijn groei en ontwikkeling, als moeder, maar vooral ook als mens. Het moederschap laat je namelijk precies zien waar je nog vasthoudt aan oude patronen en overtuigingen, en als je de moed hebt om naar binnen te kijken (en te voelen) en je open te stellen voor de uitnodigingen die het met zich meebrengt, helpt het je om in je kracht te gaan staan.

Kailani vraagt mij om mezelf compleet over te geven. Ik dacht dat dit alleen een thema was tijdens de zwangerschap, met alle ziekenhuisopnames, maar dit is en blijft nog steeds het grootste thema momenteel. En zolang ik tegenstribbel tegen wat is, zal ik weerstand ervaren.

Dit gaf me een dieper kijkje in mezelf. Waarom wil ik bijvoorbeeld per se dat zij de fles drinkt? Waarom wil ik per se dat zij in een co-sleeper slaapt? Waarom wil ik per se de deur uit? Oké, begrijp me niet verkeerd… het lijkt me heerlijk om even de deur uit te kunnen zonder kind en ruimte voor mezelf te hebben, om op te laden en op adem te komen. Ik ben er ook zeker van overtuigd dat dit enorm belangrijk is voor je mentale gezondheid. Maar ik probeerde hier even doorheen te voelen. Is het niet een natuurlijk proces dat een baby dicht bij zijn/haar moeder wil zijn? Wil ik – stiekem – toch weer gelijk aan de slag en de wereld weer in trekken? Is dit niet iets van deze gehaaste en werkende maatschappij? Soms lijkt het wel alsof er geen einde komt aan deze babyfase… Maar als ik er dan weer bewust bij stilsta, realiseer ik me dat het eigenlijk belachelijk is dat diep in mijn systeem die haast er nog zit. De haast om maar zo snel mogelijk ‘op de vloer te staan’, om alweer mee te draaien in de maatschappij. Want laten we eerlijk zijn… ze is pas 4 maanden. Nog zo klein, zo gevoelig (omdat ze jong is, maar ook omdat dit onderdeel is van wie ze is – mega gevoelig).

Dus ik word uitgenodigd om mezelf over te geven, om mijn werk aan te passen (want ik kan momenteel niet uitgebreid mijn behandelingen geven of cirkels faciliteren als zij de fles niet aanneemt), meer online te doen, diensten aan te bieden waarbij ik zelf mijn tijden kan indelen en niet afhankelijk ben van afgesproken tijdstippen, of in ieder geval makkelijk vanuit huis kan werken. En vooral… misschien minder doen en meer zijn.

Gisteren spraken we toevallig na 2,5 jaar met onze vriend Alain (die in Costa Rica woont) en vroeg hij: “Hoe gaat het met jullie spirituele practices?” Nou, weet je… zei ik… ik denk oprecht dat het moederschap mijn dagelijkse spirituele practice is. Het vraagt niet alleen om zorg te dragen voor een kind (of kinderen) maar ook om diep in mezelf te kijken en te voelen, zij zijn mega spiegels en elke dag heeft andere uitnodigingen om oude patronen te doorbreken en mijn volledige potentieel te ontplooien.